INA

Pumailanglang sa katahimikan
ng gabi ang iyong pagtangis.
muli, ginambala ng iyong kalungkutan
ang aking pagkakahimbing.

Pinuno ng iyong luha ang aking puso
at tuluyang nilunod ang aking isipan,
tinangay ng alon ng iyong damdamin
at itinaboy ng nagpupuyos na
hangin ng iyong poot.

(Kung alam mo lamang na sa tuwing
dumadalaw sa iyo ang bagyo ng dalamhati,
ako'y nasasalanta rin...)

Malaman mo sana na dama ko
ang iyong kalungkutan.
Walang hiwaga ang ating pagkakaugnay.
Hindi ba't noong una'y magkarugtong
ang ating sikmura't katawan?
Utang ko sa iyo ang aking buhay
at ako'y nagmula sa inyo.

Dati-rati, noong ako'y nasa iyo
pang sinapupunan, ay pinagsasaluhan
natin ang pagkain na iyong sisubo.

Tila ngayon, pagdaan ng maraming taon,
mula nang mapatid ang lubid na laman
na nagdurugtong sa atin, nabigong putdin nun
ang kaugnayan ng ating puso't damdamin.
Ngayon, ‘di na pagkain ang ating pinagsasaluhan
kundi ang dalamhati ng iyong puso't kaluluwa.

Malaman mo sana na ang bawat
patak ng luha na gumuguhit sa iyong pisngi
ay may katapat na sugat sa aking puso.
Kung dati-rati’y ikaw ang pumapawi
sa mga luha sa aking mga mata,
hayaan mong ako naman ang magsabing
“Ina, tahan na, tahan na…”

August 12, 2006